inloggen / registreer

Jurisprudentie

BA2950

Datum uitspraak2007-03-27
Datum gepubliceerd2007-04-16
RechtsgebiedBelasting
Soort ProcedureEerste aanleg - meervoudig
Instantie naamRechtbank 's-Gravenhage
ZaaknummersAWB 05/8774 LEGGW
Statusgepubliceerd

Indicatie

Art. 88 Woningwet. Art. 34 Besluit woninggebonden subsidies. Art. 60, 73 Woningwet 1962. Art. 9 Invoeringswet Wet stedelijke vernieuwing. Rechtszekerheidsbeginsel. Het in behandeling nemen van een in 2004 ingediende aanvraag van een bouwvergunning is niet in enige wettelijke bepaling vijgesteld van leges.De wetgever heeft niet de verwachting gewekt dat in gevallen als het onderhavige vrijstelling van leges wordt verleend.

Uitspraak

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE Sector bestuursrecht, meervoudige belastingkamer Procedurenummer: AWB 05/8774 LEGGW Uitspraakdatum: 27 maart 2007 Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen Woonstichting [X.], gevestigd te [Y.], eiseres, en de heffingsambtenaar van de gemeente [P.], verweerder. 1. Ontstaan en loop van het geding 1.1. Verweerder heeft bij besluit van 26 oktober 2004 van eiseres een bedrag van € 22.645,75 gevorderd ter zake van leges, verschuldigd voor het in behandeling nemen van de aanvraag van een bouwvergunning voor het verbouwen en uitbreiden van een flatgebouw, plaatselijk bekend [a-straat] 2 tot en met 120 te [P.]. 1.2. Bij brief van 6 december 2004 heeft eiseres bezwaar gemaakt tegen het gevorderde bedrag. 1.3. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 19 oktober 2005, verzonden op 21 oktober 2004, het gevorderde bedrag gehandhaafd. 1.4. Eiseres heeft daartegen bij brief van 29 november 2005, ontvangen bij de rechtbank op 30 november 2005, beroep ingesteld. 1.5. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend. 1.6. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 februari 2007 te 's-Gravenhage. Namens eiseres zijn daar verschenen [...]. Namens verweerder zijn verschenen [...]. 2. Feiten Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast: 2.1. Eiseres is op grond van artikel 70 van de Woningwet toegelaten als instelling die uitsluitend in het belang van de volkshuisvesting werkzaam is. Zij heeft op 25 februari 2004, toen nog handelende onder de naam ‘[P.]sche Bouwvereeniging’, een aanvraag voor een reguliere bouwvergunning ingediend bij de gemeente [P.]. 2.2. In de aanvraag is - voor zover hier van belang - het volgende vermeld: "3a Straat en huisnummer [a-straat] 2 t/m 120 Postcode en plaats [P.] 4a Geef een korte omschrijving van het bouwplan Het gaat om het gedeeltelijk veranderen van 48 woningen 5a Wat is het huidige gebruik van het bouwwerk woningen, winkels, dienstverlenende en de bijbehorende terreinen? bedrijven 5d Voor hoeveel woningen / wooneenheden vraagt u de bouwvergunning aan? Aantal huurwoningen 48 6a Verandert de onbebouwde oppervlakte van het terrein door de bouwwerkzaamheden? Ja Bebouwde oppervlakte voor uitvoering van de werkzaamheden : 1.794 m2 Bebouwde oppervlakte na uitvoering van de werkzaamheden: 1.826 m2 6b Verandert de bruto vloeroppervlakte van het bouwwerk door de bouwwerkzaamheden? Ja Bruto vloeroppervlakte voor uitvoering van de werkzaamheden: 7.680 m2 Bruto vloeroppervlakte na uitvoering van de werkzaamheden: 7.753 m2 6c Verandert de bruto inhoud van het bouwwerk door de bouwwerkzaamheden? Ja Bruto inhoud voor uitvoering van de werkzaamheden: 21.125 m3 Bruto inhoud na uitvoering van de werkzaamheden: 21.387 m3 7b Wilt u het bouwplan mondeling toelichten voor de welstandscommissie / stadsbouwmeester Ja 8 Aanneemsom of raming van de kosten (exclusief BTW): € 1.300.000" 2.3 Verweerder heeft bij besluit van 26 oktober 2004 van eiseres leges voor het in behandeling nemen van de aanvraag gevorderd. De kennisgeving van het gevorderde bedrag luidt - voor zover hier van belang - als volgt: "Voor het in behandeling nemen van uw aanvraag om een reguliere bouwvergunning voor het verbouwen en uitbreiden van het flatgebouw ter plaatse van perceel [a-straat] 2 t/m 120, bent u op grond van hoofdstuk 5 van de Legesverordening 2004 aan de gemeente € 22.465,75 leges verschuldigd. Dit bedrag is, berekend over uw opgave van de bouwkosten van € 1.300.000,-, als volgt samengesteld: a. aanvraag reguliere bouwvergunning (art. 5.2.3) € 22.330,00 b. vrijstellingsprocedure zonder verklaring gedeputeerde staten € 109,00 c. advies welstandscommissie bij reguliere bouwvergunning € 26,75 = € 22.465,75" 2.4. In zijn openbare vergadering van 18 december 2003 heeft de raad van de gemeente [P.] de 'Verordening op de heffing en invordering van leges 2004' (hierna: de Verordening) alsmede de daarbij behorende Tarieventabel (hierna: de Tarieventabel) vastgesteld. 2.5. De Verordening bevat onder meer de volgende bepalingen: "Artikel 2 Belastbaar feit Onder de naam "leges" worden rechten geheven ter zake van het genot van door het gemeentebestuur verstrekte diensten, genoemd in deze verordening en in de daarbij behorende tarieventabel. Artikel 3 Belastingplicht Belastingplichtig is de aanvrager van de dienst dan wel degene ten behoeve van wie de dienst is verleend. Artikel 4 Vrijstellingen 1. Leges worden niet geheven voor het in behandeling nemen: a. tot en met g. (...) h. van aanvragen voor de afgifte van stukken die ter voldoening aan wettelijke voorschriften kosteloos moeten worden afgegeven; i. tot en met k. (...) 2. Indien op grond van het eerste lid van dit artikel of van enige andere wettelijke bepaling stukken vrij van leges worden afgegeven, wordt dit op de stukken aangetekend, onder aanhaling van de van toepassing zijnde vrijstelling. Artikel 5 Tarieven 1. De leges worden geheven naar de tarieven, opgenomen in de bij deze verordening behorende tarieventabel. 2. (...) Artikel 6 Wijze van heffing De leges worden geheven bij wege van een mondelinge dan wel een gedagtekende schriftelijke kennisgeving, waaronder mede wordt begrepen een stempelafdruk, nota, acceptgiro of andere schriftuur. Artikel 11 Inwerkingtreding, overgangsbepaling en citeertitel 1. tot en met 3. (...) 4. De datum van ingang van de heffing is 1 januari 2004. 5. (...) " 2.6. De Tarieventabel bevat de volgende bepaling: "5.2. Het tarief bedraagt ter zake van het in behandeling nemen van: (...) 5.2.3. Een aanvraag tot het verkrijgen van een reguliere bouwvergunning als bedoeld in de Woningwet, indien de bouwkosten: minder bedragen dan € 10.000,-- 4% van die bouwkosten met een minimum van € 120; € 10.000,-- of meer bedragen € 400,-- vermeerderd met 1,7% van het bedrag waarmee die bouwkosten € 10.000 te boven gaan; (...) " 3. Geschil 3.1. In geschil is primair of het in behandeling nemen van de onder 2.2. genoemde aanvraag in enige wettelijke bepaling is vrijgesteld van leges. Subsidiair is in geschil of de wetgever de verwachting heeft gewekt dat in gevallen als het onderhavige vrijstelling van leges wordt verleend en zo ja, of het rechtszekerheidsbeginsel verweerder verplicht deze verwachting te honoreren. 3.2. Eiseres beantwoordt de vragen bevestigend. Ter onderbouwing hiervan heeft zij -samengevat - het volgende aangevoerd. De heffing van leges is in strijd met de legesvrijstelling die op grond van artikel 88, eerste lid, van de Woningwet juncto artikel 34, eerste lid, van het Besluit woninggebonden subsidies 1995 (hierna: BWS 1995) heeft gegolden voor het treffen van voorzieningen aan woningen door een toegelaten instelling totdat bij het Besluit locatiegebonden subsidies 2005, Staatsblad 2005, 498 (hierna: BLS 2005) de legesvrijdom van toegelaten instellingen met ingang van 27 december 2005 is afgeschaft. De Aanpassingwet derde tranche AWB II, waarbij een aantal bepalingen in de afdelingen 4 en 5 van Hoofdstuk V van de Woningwet is geschrapt, heeft niet geleid tot het vervallen van de vrijstelling. Dat de vrijstelling in 2004 nog steeds van toepassing is, blijkt uit het feit dat artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 tot en met 2004 jaarlijks is geactualiseerd. Indien de vrijstelling ten gevolge van de wijziging van de Woningwet in 1998 niet meer toegepast had kunnen worden, zou er geen reden zijn geweest om de tekst van artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 nadien bij Besluit van 13 december 2000, Staatsblad 2000,578, aan te passen. In de nota 'Mensen, wensen, wonen', Kamerstukken II, 2000/01, 27 559, nr. 2, uitgebracht in december 2000, neemt het kabinet het standpunt in dat de vrijstelling voor alle partijen dient te worden opengesteld. Hieruit blijkt dat de vrijstelling na de wijziging van de Woningwet in 1998 nog van kracht was. Indien moet worden geoordeeld dat de in artikel 88, eerste lid, van de Woningwet juncto artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 opgenomen vrijstelling tengevolge van de wijziging van de Woningwet met ingang van 1998 is vervallen, verplicht het rechtszekerheidsbeginsel nochtans tot toepassing van de vrijstelling in gevallen als het onderhavige. De wetgever heeft het vertrouwen gewekt dat de vrijstelling tot 27 december 2005 zou worden toegepast door tot en met 2004 jaarlijks artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 te actualiseren, door artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 pas met ingang van 27 december 2005 in te trekken en door de uitlating van het kabinet in de nota 'Mensen, wensen, wonen' dat de legesvrijstelling voor alle partijen wordt opengesteld. Verweerder dient dit vertrouwen te honoreren. 3.3. Indien de in geschil zijnde vragen ontkennend moeten worden beantwoord, is niet in geschil dat verweerder het gevorderde bedrag juist heeft berekend. 3.4. Verweerder heeft de door eiseres ingenomen standpunten gemotiveerd betwist. 3.5. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en herroeping van het gevorderde bedrag. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep. 4. Beoordeling van het geschil 4.1. Wettelijk kader 4.1.1. In artikel 88 van de Woningwet is bepaald: "1. Alle stukken, opgemaakt ter uitvoering van de afdelingen 4 en 5 van dit hoofdstuk, voor zover die stukken betrekking hebben op bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorieën van woningen, standplaatsen of woonwagens, zijn vrij van legesheffing, van de kosten van legalisatie en van griffiekosten. 2. De in het eerste lid bedoelde vrijdom van legesheffing geldt niet ten aanzien van bij de in dat lid bedoelde algemene maatregel van bestuur aangewezen vormen van legesheffing. Bij die algemene maatregel van bestuur kunnen ter zake nadere voorschriften worden gegeven". 4.1.2. Ter uitvoering van artikel 88 van de Woningwet is bij besluit van 16 december 1991, Staatsblad 1991,680, aan het destijds geldende Besluit woninggebonden subsidies, Staatsblad 1991, 440, een artikel 52a toegevoegd, dat luidt: "De vrijdom van legesheffing, van de kosten van legalisatie en van griffierechten ten aanzien van stukken, bedoeld in artikel 88 van de Woningwet is van toepassing op woningen die ingevolge dit besluit als sociale huurwoningen zijn aangemerkt en op woningen beheerd door een gemeente of een toegelaten instelling als bedoeld in artikel 70 of 72 van de Woningwet, waaraan ingrijpende voorzieningen worden getroffen.". 4.1.3. Met ingang van 1 januari 1995 is het onder 4.1.2.genoemde Besluit woninggebonden subsidies vervangen door het BWS 1995. Artikel 34 van het BWS 1995 betrof de legesvrijstelling van artikel 88 van de Woningwet. Ten tijde van de indiening van de aanvraag en de vaststelling van het gevorderde bedrag luidde het eerste lid van dit artikel: "De vrijdom van legesheffing, van de kosten van legalisatie en van griffiekosten ten aanzien van stukken als bedoeld in artikel 88 van de Woningwet, is van toepassing op door sociale verhuurders te verhuren woningen waarvan de geraamde kosten van het verkrijgen in eigendom niet hoger zijn dan € 101.449, woonwagens en standplaatsen, ten aanzien waarvan toepassing wordt gegeven aan artikel 22, alsmede op woningen, beheerd door een sociale verhuurder, waaraan voorzieningen worden getroffen waarvan de kosten meer bedragen dan € 22 689,01. Het in de eerste volzin eerstgenoemde bedrag kan bij ministeriële regeling worden gewijzigd, indien daartoe aanleiding bestaat wegens wijziging van de prijzen in verband met het bouwen van woningen". 4.1.4. De Woningwet is op 1 januari 1992 in werking getreden. Daarvóór gold de Woningwet 1962 (Wet van 12 juli 1962, Staatsblad 1962, 287). De Woningwet 1962 kent in artikel 73 een met artikel 88 van de Woningwet corresponderende bepaling. Artikel 73 van de Woningwet 1962 luidt (oorspronkelijke tekst): "Alle stukken, opgemaakt ter uitvoering van dit hoofdstuk, waaronder begrepen de stukken, opgemaakt ter zake van de in artikel 60, tweede lid onder a.-d., bedoelde handelingen, verricht door toegelaten instellingen, als bedoeld in artikel 59, eerste lid, zijn vrij van zegel, van legesheffing, van de kosten van legalisatie en van griffiekosten en worden, voor zover zij aan registratie onderhevig zijn, gratis geregistreerd.". 4.1.5. In artikel 60, tweede lid, aanhef en onderdelen a tot en met d, van de Woningwet 1962 is bepaald: "2. Als kosten, te maken in het belang van de volkshuisvesting, worden onder meer beschouwd kosten voor: a. het verwerven, ontruimen en bouwrijp maken van terreinen; b. het bouwen van woningen en bijbehorende gebouwen en werken; c. het verwerven van bestaande woningen en bijbehorende gebouwen en werken; d. het treffen van voorzieningen aan bestaande woningen en bijbehorende gebouwen en werken;". 4.1.6. De reikwijdte van de in artikel 73 Woningwet 1962 opgenomen legesvrijstelling was de inzet van het geschil dat leidde tot het arrest van de Hoge Raad van 1 juli 1969, nr. 16 165, BNB 1969/185. In dit arrest overweegt de Hoge Raad: "dat volgens artikel 73 van de Woningwet alle stukken opgemaakt ter uitvoering van hoofdstuk V van die wet, waaronder begrepen de stukken opgemaakt ter zake van de in artikel 60, tweede lid, onder a tot d, bedoelde handelingen verricht door toegelaten instellingen als bedoeld in artikel 59, eerste lid, tot welke instellingen belanghebbende behoort, vrij zijn van zegel, van legesheffing, van de kosten van legalisatie en van griffiekosten en, voor zover aan registratie onderhavig, gratis worden geregistreerd; dat tot de handelingen bedoeld in artikel 60, tweede lid, onder a - d, behoort het onder b genoemde bouwen van woningen waaruit volgt dat alle stukken opgemaakt ter zake van het bouwen door instellingen als belanghebbende onder meer van legesheffing zijn vrijgesteld; dat, aangezien het volgens artikel 47 van de Woningwet verboden is te bouwen zonder een schriftelijke vergunning van burgemeester en wethouders het geschrift waarin tot het bouwen van woningen zulk een vergunning wordt gegeven, is een stuk opgemaakt ter zake van het bouwen van woningen, dat naar de tekst van artikel 73 voornoemd van legesheffing is vrijgesteld;". 4.1.7. In de memorie van toelichting bij het wetsontwerp tot herziening van de Woningwet, Kamerstukken II, 1986/87, 20 066, nr. 3, blz. 19 en 20, wordt met betrekking tot de reikwijdte van de legesvrijstelling opgemerkt: "Met het oog op het feit dat de in artikel 73 van de huidige Woningwet vervatte regeling met betrekking tot de vrijdom van leges op grond van de jurisprudentie ten aanzien van toegelaten instellingen ruimer wordt opgevat dan oorspronkelijk de bedoeling was, is in het actieprogramma (rechtbank: bedoeld is het actieprogramma dat aan de Tweede Kamer is aangeboden bij brief van 22 september 1983, Kamerstukken II 1983/84, 17 931, nr. 7) voorgesteld deze regeling zodanig aan te passen, dat die vrijdom ten aanzien van die instellingen slechts geldt voor door die instellingen te bouwen woningen die blijvend in exploitatie worden genomen. Dit betekent dat de vrijdom van onder meer bouwleges voor die instellingen dan niet langer geldt indien zij woningen bouwen die aan derden worden verkocht. Daarmee wordt bovendien een zekere concurrentievervalsing ten opzichte van particuliere bouwondernemingen ongedaan gemaakt. Het onderhavige wetsvoorstel voorziet in bedoelde beperking van de vrijdom van leges, met dien verstande dat tevens mogelijk is gemaakt dat de vrijdom, zoals deze voor toegelaten instellingen geldt, ook zal gelden voor andere instellingen, zoals bijvoorbeeld de non-profitinstellingen, die woningen in de sociale huursector bouwen. Daartoe zal bij algemene maatregel van bestuur worden bepaald voor welke categorieën van woningen vrijdom van onder meer bouwleges zal gelden.". 4.1.8. In de onder 4.1.7. genoemde memorie van toelichting wordt over het voorgestelde artikel 90, waaruit artikel 88 van de Woningwet is voortgekomen, opgemerkt: "Artikel 73 van de huidige Woningwet regelt de vrijdom van onder meer legesheffing voor stukken die verband houden met de verlening van geldelijke steun. Deze vrijdom geldt derhalve algemeen. Daarnaast voorziet dat artikel in vrijdom van onder meer legesheffing voor stukken die verband houden met handelingen als bedoeld in het huidige artikel 60, tweede lid, onder a tot en met d, voorzover evenwel die handelingen zijn of worden verricht door toegelaten instellingen. Dit laatste betekent onder meer dat die instellingen zijn vrijgesteld van het betalen van onder meer bouwleges, die door gemeenten worden geheven voor het verlenen van een bouwvergunning. Het onderhavige artikel voorziet in deze regeling, met dien verstande evenwel dat laatstbedoelde vrijstelling niet is gekoppeld aan handelingen, verricht door toegelaten instellingen, doch aan bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorieën van woningen. Het ligt in de bedoeling als zodanig die woningen aan te wijzen, die behoren tot de sociale huursector. Door het bij of krachtens algemene maatregel van bestuur geven van categorieën van woningen zal deze vrijdom derhalve niet alleen gelden voor toegelaten instellingen, maar ook voor bijvoorbeeld zogenoemde non-profitinstellingen, die eveneens in de sociale huursector bouwen. Deze uitbreiding van de vrijdom houdt verband met het feit dat het niet in de bedoeling ligt bij het bepalen van de geldelijke steun voor de sociale huursector, leges en dergelijke in aanmerking te nemen. Anderzijds betekent deze regeling een beperking ten opzichte van de huidige regeling. Immers, de vrijdom van onder meer bouwleges zal niet langer gelden voor het bouwen van woningen door toegelaten instellingen in bijvoorbeeld de koopsector.". 4.1.9. In artikel 9, eerste en zesde lid, van de Wet van 15 november 2000, houdende overgangsbepalingen met betrekking tot de Wet stedelijke vernieuwing (Invoeringswet Wet stedelijke vernieuwing), Staatsblad 2000, 505, is bepaald: "1. Bij of krachtens algemene maatregel van bestuur worden regels gegeven met betrekking tot de uitbetaling en de besteding van de financiële middelen en de subsidies, bedoeld in artikel 8, alsmede over de verslaglegging met betrekking tot die besteding. Bij of krachtens algemene maatregel van bestuur worden voorts regels gegeven met betrekking tot de gevallen waarin Onze Minister zodanige financiële middelen die zijn verleend in verband met de ontwikkeling van bouwlocaties, kan verhogen. (...) 6. Na de inwerkingtreding van deze wet berusten het Besluit woninggeboden subsidies 1995 en het Besluit locatiegebonden subsidies uitsluitend op het eerste lid van dit artikel.". In artikel 24 van deze wet is bepaald dat zij terugwerkt tot en met 1 januari 2000. 4.2. Met betrekking tot het primaire geschilpunt 4.2.1. Leges zijn heffingen ter zake van door of vanwege de overheid verstrekte diensten. Indien bepaalde (categorieën van) diensten, die in beginsel onder de legesheffing vallen, daarvan worden vrijgesteld, leidt dit ertoe dat de afnemers de desbetreffende diensten gratis verkrijgen terwijl de afnemers van vergelijkbare, niet-vrijgestelde diensten daarvoor het volle pond moeten betalen. Reeds vanwege deze aan een vrijstelling inherente ongelijke behandeling, dienen bepalingen die voorzien in een vrijstelling van leges, restrictief te worden geïnterpreteerd. 4.2.2. Voor een extensieve interpretatie van de onderhavige vrijstelling, waardoor deze niet beperkt zou zijn tot de stukken, opgemaakt ter uitvoering van de afdelingen 4 en 5 van Hoofdstuk V van de Woningwet voor zover die stukken betrekking hebben op bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorieën van woningen, bestaat naar het oordeel van de rechtbank dan ook geen rechtsgrond. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat de wetgever, naar volgt uit de onder 4.1.7. en 4.1.8. aangehaalde gedeelten van de memorie van toelichting bij het wetsontwerp nr. 20 066 tot herziening van de Woningwet, uitdrukkelijk heeft beoogd de legesvrijstelling van artikel 73 van de Woningwet 1962 te vervangen door een nieuwe vrijstelling, die, anders dan haar voorganger, niet aanknoopt bij de door toegelaten instellingen verrichte handelingen. 4.2.3. Uit hetgeen onder 4.2.1. en 4.2.2. is overwogen volgt dat de legesvrijstelling van artikel 88 van de Woningwet met betrekking tot de onder 2.2. vermelde aanvraag slechts toepassing kan vinden indien de bouwvergunning, waarom in de aanvraag wordt verzocht, is opgemaakt ter uitvoering van de afdelingen 4 en 5 van Hoofdstuk V van de Woningwet en voorts betrekking heeft op een op bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorie van woningen. Naar het oordeel van de rechtbank is aan deze vereisten voor toepassing van de legesvrijstelling niet voldaan. Bij dit oordeel neemt de rechtbank het volgende in aanmerking. 4.2.4. De afdelingen 4 en 5 van Hoofdstuk V van de Woningwet bevatten uitsluitend bepalingen inzake voorzieningen in het belang van de volkshuisvesting vanwege de gemeente of de provincie en de verstrekking van geldelijke steun vanuit ’s Rijks kas. Niet gezegd kan worden dat de door eiseres aangevraagde bouwvergunning is opgemaakt ter uitvoering van (een van) deze bepalingen. Voorts heeft de door eiseres aangevraagde bouwvergunning evenmin betrekking op een bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorie van woningen. Het BWS 1995, dat aanvankelijk op artikel 88 van de Woningwet berustte, berust ingevolge het onder 4.1.9. vermelde artikel 9, zesde lid, van de Invoeringswet stedelijke vernieuwing met ingang van 1 januari 2000 uitsluitend op het eerste lid van dat artikel. Het kan derhalve vanaf die datum niet langer worden aangemerkt als de in artikel 88 van de Woningwet bedoelde algemene maatregel van bestuur. Dit brengt mee dat artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 ten tijde van de indiening van de onder 2.2. genoemde aanvraag en de vaststelling van het gevorderde bedrag, verbindende kracht miste. De rechtbank kan daarom voor de beantwoording van de primair in geschil zijnde vraag in het midden laten of de door eiseres aangevraagde bouwvergunning aan het bepaalde in artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 voldoet. 4.2.5. Gelet op hetgeen onder 4.2.1. tot en met 4.2.4. is overwogen, is het in behandeling nemen van de onder 2.2. genoemde aanvraag naar het oordeel van de rechtbank niet in enige wettelijke bepaling vrijgesteld van leges. 4.3. Met betrekking tot het subsidiaire geschilpunt 4.3.1. Uit hetgeen onder 4.2. is overwogen, volgt dat eiseres op het tijdstip van in behandeling nemen van de onder 2.2. genoemde aanvraag leges verschuldigd is geworden. Deze schuld vloeit rechtstreeks voort uit de Verordening. 4.3.2. Er kunnen zich omstandigheden voordoen waaronder het beginsel dat de wet moet worden toegepast, moet wijken voor door de wetgever gewekte gerechtvaardigde verwachtingen. Daarvan kan ingeval van afschaffing van een legesvrijstelling sprake zijn indien de wetgever, ongeacht het moment waarop aan het voornemen tot afschaffing bekendheid is gegeven, de bij de inwerkingtreding van de gewijzigde wettelijke regeling reeds ingediende aanvragen in de heffing betrekt (vergelijk Hoge Raad 7 oktober 1992, nr. 26 974, BNB 1993/4). De onder 2.2. genoemde aanvraag is echter jaren na het vervallen van de vrijstelling van artikel 73 van de Woningwet 1962 ingediend. Het voornemen om een geheel andere vrijstelling in te voeren die, anders dan de vervallen vrijstelling, niet is gekoppeld aan handelingen, verricht door toegelaten instellingen, doch geldt voor stukken, opgemaakt ter uitvoering van de afdelingen 4 en 5 van Hoofdstuk V van de Woningwet voor zover die stukken betrekking hebben op bij of krachtens algemene maatregel van bestuur gegeven categorieën van woningen, blijkt voldoende duidelijk uit de onder 4.1.7. en 4.1.8. aangehaalde gedeelten uit de memorie van toelichting bij het wetsontwerp tot herziening van de Woningwet. Derhalve is van een door de wetgever gewekte gerechtvaardigde verwachting dat in gevallen als het onderhavige, ook al vallen zij niet binnen de reikwijdte van artikel 88 van de Woningwet, een legesvrijstelling van toepassing zou zijn, naar het oordeel van de rechtbank geen sprake. 4.3.3. Dit laatste wordt niet anders door de wijze waarop de wetgever is omgegaan met de bij algemene maatregel van bestuur, meer in het bijzonder artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995, gegeven nadere voorschriften over de legesvrijstelling van artikel 88 van de Woningwet. De rechtbank stelt voorop dat deze nadere voorschriften de reikwijdte van de vrijstelling van artikel 88 van de Woningwet niet kunnen vergroten en voorts, zoals al onder 4.2.4. is overwogen, met ingang van 1 januari 2000 verbindende kracht missen. Reeds hierom zijn de door eiseres aan haar beroep op het rechtszekerheidsbeginsel ten grondslag gelegde omstandigheden, te weten de jaarlijkse actualisering tot en met 2004 en de intrekking per 27 december 2005 van artikel 34, eerste lid, van het BWS 1995 alsmede de uitlating van het kabinet in de nota 'Mensen, wensen, wonen' dat de legesvrijstelling voor alle partijen wordt opengesteld, onvoldoende zwaarwegend om op grond daarvan aan de tekst en de uit de wetsgeschiedenis blijkende strekking van artikel 88 van de Woningwet voorbij te gaan. Ook wanneer wordt aangenomen dat uit de zo-even genoemde omstandigheden kan worden afgeleid dat de besluitgever tot ultimo 2005 de mening van eiseres wat betreft de reikwijdte van de vrijstelling deelde - hetgeen verweerder overigens betwist - ziet de rechtbank daarin geen reden om het beginsel dat de wet moet worden toegepast, op zij te zetten. 4.3.4. Gelet op hetgeen onder 4.3.1. tot en met 4.3.3. is overwogen, verwerpt de rechtbank het beroep van eiseres op het rechtszekerheidsbeginsel. 4.4. Conclusie Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard. 5. Proceskosten De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling. 6. Beslissing De rechtbank verklaart het beroep ongegrond. Deze uitspraak is gedaan op 27 maart 2007 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. G.J. van Leijenhorst, mr. S.C. Stuldreher en mr. J.M. Vink in tegenwoordigheid van mr. U.A. Salomons, griffier. Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te 's-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag. Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen: 1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd. 2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener; b. een dagtekening; c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld; d. de gronden van het hoger beroep.