Jurisprudentie
AB0294
Datum uitspraak2001-02-15
RechtsgebiedBestuursrecht overig
Soort ProcedureEerste aanleg - meervoudig
Instantie naamCollege van Beroep voor het bedrijfsleven
ZaaknummersAWB 99/95 (dubbel 1)
Statusgepubliceerd
RechtsgebiedBestuursrecht overig
Soort ProcedureEerste aanleg - meervoudig
Instantie naamCollege van Beroep voor het bedrijfsleven
ZaaknummersAWB 99/95 (dubbel 1)
Statusgepubliceerd
Uitspraak
College van Beroep voor het bedrijfsleven
No. AWB 99/95 15 februari 2001
11200
Uitspraak in de zaak van:
A, te B, appellante,
gemachtigde: mr R.H.M. Wagemans, advocaat te Maastricht,
tegen
de Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij, verweerder,
gemachtigde: mr L.P. de Wit, werkzaam ten departemente.
1. De procedure
Op 25 januari 1999 heeft het College van appellante een beroepschrift ontvangen, waarbij
beroep wordt ingesteld tegen een besluit van verweerder van 14 december 1998.
Onder dagtekening 6 april 1999 heeft verweerder een verweerschrift ingediend.
Op 4 januari 2001 heeft het onderzoek ter zitting plaatsgevonden. Aldaar heeft verweerder
zijn standpunt nader uiteen doen zetten. Appellante heeft zich, ofschoon behoorlijk
opgeroepen, niet ter zitting doen vertegenwoordigen.
2. De grondslag van het geschil
Bij zijn oordeelsvorming gaat het College uit van de volgende feiten en omstandigheden.
- Appellante exploiteert een transportonderneming, die zich toelegt op het vervoer van
varkens. In verband met het uitbreken van de klassieke varkenspest vond ten tijde
hier in geding het transport van varkens hoofdzakelijk plaats in het kader van de
opkoopregeling van LASER, de overnameregeling van de Rijksdienst voor de
Keuring van Vee en Vlees (hierna: RVV) bij welzijnsproblemen op verdachte
bedrijven en het transport van levende varkens op preventief te ruimen bedrijven.
- Voor het gebied waarin de onderneming van appellante is gevestigd, gold een door
verweerder op grond van artikel 30 van de Gezondheids- en welzijnswet voor dieren
(hierna: Gwwd) uitgevaardigd vervoersverbod.
- Van dat vervoersverbod kan ingevolge artikel 107 van de Gwwd ontheffing worden
verleend. De verlening van zodanige ontheffingen is gemandateerd aan de directeur
van de Veterinaire Dienst van de RVV.
- Krachtens artikel 7.1 van het Besluit Dierenvervoer 1994 geldt als norm voor de
beladingsdichtheid bij het vervoer van varkens van circa 100 kg een gewicht van ten
hoogste 235 kg per vierkante meter. De overtreding van dit voorschrift is strafbaar
gesteld ingevolge de Wet op de Economische Delicten.
- Ontheffingen van de geldende vervoersverboden werden per individueel transport
verleend. Daartoe meldden de varkenshouders de op te kopen, over te nemen of te
ruimen varkens aan bij handelaren of bemiddelaars, die voor het laten verrichten van
het vervoer konden kiezen uit een aantal op een lijst van de RVV ingeschreven
vervoerders.
- Bij schrijven van 13 mei 1997 heeft verweerder aan - onder meer - de
Samenwerkende Veetransportbedrijven (hierna: SAVEETRA) het volgende te
kennen gegeven:
" Bij het vervoer van slachtvarkens en biggen voor de opkoopregeling, de
overname van dieren van verdachte bedrijven en de afvoer van dieren van
preventief te ruimen bedrijven worden nog steeds gevallen van overbelading
van veewagens geconstateerd.
Dit mag niet meer voorkomen.
Op grond van het Besluit dierenvervoer 1994 is de vervoerder verantwoordelijk
voor de toepassing van de voorschriften voor het vervoer van dieren. Dit is
onverkort voor het hierboven bedoelde vervoer van toepassen. Ook de
volgende situaties ontslaan de vervoerder niet van deze plicht:
- het aantal dieren vermeld op de ritontheffing zou leiden tot overbelading;
- de door het planningsteam RVV opgedragen aantal te vervoeren dieren voor
een rit zou leiden tot overbelading;
- de ritbegeleider, die namens RVV of Laser het vervoer begeleidt, treedt niet
op tegen overbelading of tegen het laden van wrakke dieren.
In al deze en dergelijke gevallen heeft de vervoerder de plicht er zelf voor te
zorgen dat de beladingsgraad correct wordt toegepast en dat wrak vee niet
wordt geladen.
Met de AID is afgesproken dat vanaf heden streng zal worden opgetreden tegen
overtredingen van de vervoersnormen. Bij constatering van een overtreding zal
de AID proces-verbaal opmaken. Indien dezelfde vervoerder twee keer een
proces-verbaal voor overtreding van het Besluit dierenvervoer 1994 krijgt
aangezegd, dan wordt dier vervoerder door de RVV en Laser voor 4 weken
uitgesloten van vervoer voor opkoop- en overnameregeling en voor preventieve
ruiming.
Krijgt dezelfde vervoerder daarna opnieuw een proces-verbaal wegens
overtreding van het Besluit dan wordt hij door de RVV en Laser voor de gehele
varkenspestperiode van zulk transport uitgesloten."
- De Algemene inspectiedienst van verweerder heeft op 20 mei 1997 en op 2 juni 1997
proces-verbaal opgemaakt ter zake van overtredingen door appellante van
vorenomschreven beladingsnorm, gepleegd op 13 en 22 mei 1997. Op 13 mei 1997 is
met twee vrachtwagens van appellante in totaal vier maal de beladingsnorm met
meer dan 25 kg overschreden.
- Bij schrijven van 3 juni 1997 is appellante, onder verwijzing naar het aan de
SAVEETRA gericht schrijven van 13 mei 1997, te kennen gegeven dat in verband
met evenvermelde feiten haar bedrijf met onmiddellijke ingang wordt uitgesloten van
het hiervoor genoemde vervoer van varkens, alsmede dat de maatregel geldt tot
1 juli 1997 en betrekking heeft op alle veetransportmiddelen van haar bedrijf.
- Tegen deze uitsluiting is vanwege appellante een bezwaarschrift ingediend. Tevens
heeft appellante met drie anderen verzocht om een voorlopige voorziening, als
bedoeld in artikel 8:81 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb). De
president van het College heeft naar aanleiding daarvan bij uitspraak d.d.
12 juni 1997, nrs. AWB 97/723 t/m 97/726 beslist tot schorsing van genoemde
uitsluiting met ingang van 17 juni 1997. Die beslissing berust onder meer op de
volgende overwegingen:
" Bij het door verweerder gevoerde beleid ter zake van de handhaving van de
onderhavige voorschriften, leidt een herhaalde overtreding van de
beladingsnorm zonder meer tot het opleggen van de uniforme sanctie van
uitsluiting van deelname aan het vervoer van varkens voor een periode van vier
weken. Dit betekent in de huidige omstandigheden het stilleggen van de
onderneming voor die periode. Niet valt in te zien dat verweerder ter
handhaving van de litigieuze norm niet een stringent handhavingsbeleid zou
mogen hanteren. Daarbij dient echter het evenredigheidsbeginsel nauwkeurig
in het oog te worden gehouden. Zonder de belangen van het dierenwelzijn uit
het oog te verliezen zal daarbij ook met de belangen van de vervoerders
rekening gehouden moeten worden. Tegen die achtergrond komt de president
het hier gevolgde beleid te ongenuanceerd voor, nu dit niet voorziet in enige
vorm van individuele beoordeling, waarbij rekening kan worden gehouden met
factoren als de omvang van de onderneming, de mate waarin de norm is
overschreden en dergelijke. Daarbij komt dat van de zijde van verweerder op
geen enkele wijze duidelijk is gemaakt, waarom is gekozen voor een
uitsluitingsperiode van juist vier weken.
De president gaat ervan uit dat verweerder de behandeling van het
bezwaarschrift zal benutten om zich op deze vragen te bezinnen. Hangende die
behandeling behoren naar het oordeel van de president de verzoekende partijen
niet vrij-uit te gaan. Daarbij is van belang dat in alle gevallen, ten tijde van het
opmaken van het tweede procesverbaal nog steeds sprake was van
overtredingen van de norm met meer dan 10%. Bovendien waren de
verzoekende partijen er allen van op de hoogte dat ingeval voor de tweede keer
proces-verbaal ter zake van de beladingsnorm tegen hen werd opgemaakt er
maatregelen zouden volgen. De precieze datum waarop voor de eerste keer
proces-verbaal tegen hen werd opgemaakt doet daarbij niet ter zake. Evenmin
is doorslaggevend dat het bij het laden wellicht moeilijk in te schatten is hoe
het gewicht in het totaal zal uitvallen; dan dienen de vervoerders maar aan de
veilige kant te blijven.
Alles overziende acht de president een effect van de besluiten, neerkomende op
het uitsluiten van vervoer voor een periode van veertien dagen, in
overeenstemming met de aarde en ernst van de door verzoekende partijen
begane overtredingen, zonder afbreuk te doen aan het door verweerder
nagestreefde doel om inachtneming van de beladingsnorm te bereiken."
- Vervolgens heeft verweerder het bestreden besluit genomen.
3. Het bestreden besluit
Het bestreden besluit houdt onder meer het volgende in.
" Ten aanzien van de inhoud van de besluiten merk ik nog het volgende op. Tot
de regels die het welzijn van dieren beogen te bevorderen behorden de
beladingsnormen voor veevervoer, die er een bijdrage aan willen leveren dat
vee vanuit welzijnsoogpunt op een verantwoorde wijze wordt vervoerd. (.)
Ten behoeve van het vervoer van varkens in het kader van de opkoopregeling,
de overnameregeling en van de preventieve ruiming van varkensbedrijven
wordt in de gebieden waar een vervoersverbod geldt gebruik gemaakt van de
mogelijkheid die artikel 107 van de Wet biedt om ontheffing te verlenen.
In de protocollen die zijn opgesteld ten behoeve van het vervoer van varkens in
ingesloten gebieden is steeds het voorschrift opgenomen dat de beladingsnorm
van bij het transport betrokken voertuigen niet wordt overschreden. In bedoelde
protocollen is steeds een afzonderlijke passage opgenomen waarin wordt
ingegaan op de beladingsnormen. In de protocollen is eveneens aangegeven dat
het niet naleven van de voorwaarden zal worden aangemerkt als een
overtreding van het vervoersverbod en mee zal brengen dat nieuwe
ontheffingen voor het betrokken vervoermiddel niet zullen worden verleend.
Aan de protocollen is op ruime wijze bekendheid gegeven.
Nadat er in de praktijk herhaaldelijk overtredingen van de beladingsnorm
waren geconstateerd is aan de Samenwerkende Veetransporteurs (Saveetra) bij
brief van 13 mei 1997 onder meer bericht dat de beladingsnorm die volgt uit
het Besluit dierenvervoer 1994 ook geldt voor de transporten van varkens die
met ontheffing worden verricht binnen de ingesloten gebieden.
Daarbij is aangekondigd dat in de toekomst streng zal worden opgetreden tegen
overtreding van de vervoersnormen, waaronder de norm voor belading. De
AID zal van de betreffende overtreding proces-verbaal opmaken. Indien
dezelfde vervoerder twee keer een proces-verbaal voor overtreding van het
Besluit krijdt aangezegd, dan wordt die vervoerder voor vier weken uitgesloten
van vervoer voor de opkoop- en de overnameregeling, alsmede voor het
vervoer in het kader van de preventieve ruiming.
Uit de processen-verbaal blijkt dat u verklaard heeft de protocollen en de brief
van de RVV van 13 mei 1997 te kennen, zodat moet worden aangenomen dat
Saveetra gevolg heeft gegeven aan het verzoek de inhoud van de brief van 13
mei 1997 aan de leden bekend te maken.
Daarnaast geldt dat het niet ongewoon is dat de overheid bij zijn bestuurs- en
privaatrechtelijk handelen het voorkomen van strafbare feiten nastreeft. Dat is
rechtens niet alleen toelaatbaar, maar ook gewenst. In zoverre diende u, ook los
van protocollen en brieven, er rekening mee te houden dat in de toekomst geen
ontheffingen meer zouden worden verleend indien er strafbare feiten worden
geconstateerd. Dit klemt temeer wanneer het strafbare feiten betreft die in
nauwe relatie staan met de ontheffingen die in casu aan de orde zijn.
U voert aan dat de overtredingen die zijn begaan voor 15 mei 1997, het
moment waarop het gewijzigde beleid ten aanzien van overbelading bekend is
gemaakt, u niet kunnen worden tegengeworpen. Hierover merk ik het volgend
op. Vast staat dat u in ieder geval op het moment dat de tweede overtreding is
geconstateerd op de hoogte was van het feit dat er maatregelen genomen
zouden worden. De omstandigheid dat het eerste procesverbaal reeds werd
opgemaakt voor 15 mei 1997 maakt dat niet anders. De getroffen maatregelen
werden immers in het vooruitzicht gesteld bij het herhalen van de overtreding.
Op het moment dat de overtreding werd begaan waarop de maatregelen zouden
volgen, was u uitdrukkelijk op de hoogte van de consequenties die dat met zich
mee zou kunnen brengen.
U stelt dat u destijds onder grote druk moest werken en dat het gewicht van de
te laden varkens vaak moeilijk was in te schatten. Daarover merk ik het
volgende op. Gezien de omstandigheden waaronder destijds moest worden
gewerkt is het volstrekt duidelijk dat er regelmatig sprake is geweest van een
hoge werkdruk. Dit neemt naar mijn oordeel echter niet weg dat de
noodzakelijke werkzaamheden op verantwoorde wijze dienden te geschieden.
Dat is een van de redenen waarom is gewerkt met zogenaamde protocollen. De
inhoud van de protocollen is er op gericht te bevorderen dat de werkzaamheden
op een verantwoorde wijze worden verricht. Uiteraard realiseer ik mij dat onder
de gegeven omstandigheden het geen eenvoudige opgave was het gewicht van
de varkens te schatten. Dat is ook de reden geweest dat eerst bij het
overschrijden van de beladingsnorm met meer dan 25 kilogram per vierkante
meter daarvan een proces-verbaal is opgemaakt. In andere gevallen is er door
de Algemene Inspectiedienst alleen gewaarschuwd. Overigens merk ik op dat
het in verband met eventuele moeilijkheden bij het schatten van de gewichten
van de varkens het voor de hand zou liggen aan de veilige kant te blijven. Dit
geldt temeer nadat er door de AID waarschuwingen waren gegeven en er reeds
overtredingen waren geconstateerd.
Met betrekking tot de proportionaliteit van de opgelegde maatregelen merk ik
het volgende op. Naar aanleiding van de uitspraak van de President van het
College van Beroep voor het bedrijfsleven van 12 juni 1997, waarin het
bestreden besluit is geschorst met ingang van 17 juni 1997, waarin het
bestreden besluit is geschorst met ingang van 17 juni 1997, heb ik mijn beleid
ten aanzien van de bij geconstateerde overbelading te treffen maatregelen
gewijzigd. Het gewijzigde beleid kwam op het volgende neer. Bij de eerste
geconstateerde overtreding van de beladingsgraad, waarbij de belading groter is
dan 260 kilogram per vierkante meter, ontvangt de eigenaar van het
transportmiddel waarmee de overtreding is begaan een waarschuwing. Bij een
tweede overtreding wordt aan de transporteur gedurende veertien dagen na het
begaan van de overtreding geen ontheffing meer verleend. Bij een derde
overtreding wordt aan de transporteur gedurende vier weken geen ontheffing
meer verleend. Een volgende overtreding leidt ertoe dat aan de transporteur
voor onbepaalde tijd geen ontheffing meer wordt verleend.
Doordat de te nemen maatregelen ingrijpender zijn naarmate het aantal
overtredingen toeneemt en slechts ernstige overtredingen van de beladingsnorm
(met meer dan 25 kg per vierkante meter) in aanmerking worden genomen,
voldoen de beschreven maatregelen naar mijn oordeel aan de eis van
evenredigheid. De doelstelling van het beleid is om door middel van het doen
naleven van de beladingsnormen eht dierenwelzijn te bevorderen. Het is
uitdrukkelijk ook de verantwoordelijkheid van de bedrijfsleiding van de
transportonderneming om naleving van de beladingsnorm door haar
werknemers te bevorderen. Gezien het feit dat naleving van de beladingsnorm
slechts steeksproefsgewijs wordt gecontroleerd, acht ik het niet onevenredig dat
de eventueel op te leggen maatregelen betrekking hebben op alle
transportmiddelen van een onderneming.
(.)
Gezien het voorgaande is uw bezwaar gegrond voorzover het zich richt tegen
de maatregel om uw bedrijf voor vier weken uit te sluiten van ontheffingen van
het vervoersverbod. Overeenkomstig het naar aanleiding van de uitspraak van
de President van het College van Beroep voor het bedrijfsleven gewijzigde
beleid had die periode geen vier weken, maar twee weken moeten zijn. Als
gevolg van de door de President getroffen voorziening is de opgelegde
maatregel feitelijk maar twee weken effectief geweest, te weten van 3 juni tot
17 juni 1997. Derhalve is geen aanleiding u te compenseren voor het feit dat u
ten onrechte voor de periode van vier weken in plaats van voor twee bent
uitgesloten van een ontheffing van het vervoersverbod.
Conclusie
Op grond van het bovenstaande en overeenkomstig het advies van de
Commissie voor de bezwaarschriften, verklaar ik Uw bezwaarschrift gegrond
voorzover het zich richt tegen de tijdsduur van de tegen u getroffen
maatregelen. Voor het overige zijn uw bezwaren ongegrond."
4. Het standpunt van appellante
Appellante heeft in beroep het volgende tegen het bestreden besluit aangevoerd.
" In de beslissing op de bezwaarschriften wordt door de Minister impliciet
erkend dat het schrijven d.d. 13 mei 1997 van de Minister van het Bedrijfschap
voor Handel en Vee en aan Saveetra appellanten eerst op 15 mei 1997 heeft
bereikt. In dat schrijven staat bovendien het strafstelsel aangekondigd indien
dezelfde vervoerder tweemaal een procesverbaal voor overtreding van het
Besluit Dierenvervoer 1994 krijgt aangezegd, omdat de vervoerder eerst dan
door de RVV en Laser voor vier weken wordt uitgestoten van vervoer voor
opkoop- en overnameregeling en voor preventieve ruiming. Bij een derde
proces-verbaal terzake volgt algeheld uitsluiting.
Naar het oordeel van appellanten staat daarmee vast, dat de uitsluiting voor vier
weken, later door uw College en in bezwaar teruggebracht naar twee weken,
eerst als sanctie optreedt bij het tweede proces-verbaal. Naar het oordeel van
appellanten kan niemand onder een normering- c.q. strafstelsel worden
gebracht waarvan hij de inhoud niet kon kennen. Het schrijven d.d. 13 mei
1997 van de Minister met daarin de aankondiging van het strafstelsel is eerst
bij appellanten en overige branchegenoten binnengekomen op 15 mei 1997
(vide produktie Saveetra).
Een en ander brengt met zich dat overtredingen van v¢¢r die datum niet kunnen
worden geteld als sanctie voor volgende overtredingen. De eerste overtreding
ten aanzien van appellant heeft plaatsgevonden op 13 mei 1997 en aldus kan
die niet worden meegeteld.
Vervolgens volgt de eerstvolgende overtreding op 20 mei 1997 en de derde op
22 mei 1997.
Een eventuele sanctie voor een sluitingsperiode van twee weken had eerst dan
kunnen ingaan, met als gevolg dat de overige overtredingen niet zouden hebben
kunnen plaatsvinden, omdat deze zouden zijn gevallen binnen de
sanctietermijn van de eerste twee weken.
Daarnaast geldt in beginsel voor het sanctiestelsel met betrekking tot de
overige appellanten, met in het bijzonder C Varkensbedrijven, welke de facto
slechts twee overtredingen hebben begaan op 20 mei 1997 en aldus zelfs in het
aangekondigde stelsel nimmer tot algehele uitsluiting had kunnen worden
gekomen, nu zij immers het sanctiestelsel eerst kenen op
15 mei 1997.
Met betrekking tot appellant D was geen enkele maatregel mogelijk geweest,
aangezien er na 13 mei slechts ‚‚n overtreding heeft plaatsgevonden, welke
overtreding ook volgens het op dat moment kenbare beleid slechts had kunnen
leiden tot geen maatregel. Hetzelfde geldt overigens met betrekking tot A.
Naast de omstandigheid dat eerst sancties hadden mogen volgen als
aangekondigd nadat de sanctiemaatregelen bekend waren gemaakt omdat het
immers het moment was waarop appellanten daarmede rekening hadden
kunnen houden, is ook het toegepaste sanctiebeleid te grofmazig, nu immers op
geen enkele wijze rekening is gehouden met de omvang van de onderneming
van appellanten, en de mate waarin de norm door appellanten is overschreden.
Het gehanteerde beleid voorziet niet in enige vorm van individuele
beoordeling, doch kent slechts een uniforme indicatie toegepaste uitsluiting van
uiteindelijk na uitspraak van de President van uw College van twee weken,
welke uitsluiting voor de gehele onderneming geldt, waardoor een
onderneming met bijvoorbeeld maar ‚‚n vrachtwagen. In het ene geval staan er
vijftien combinaties stil met dito schade, en in het andere geval slechts ‚‚n. Op
deze wijze kan een sanctiebeleid niet worden toegepast. Het beleid is
onvoldoende ge‹ndividualiseerd."
5. De beoordeling van het geschil
5.1 Het College ziet zich in dit geding allereerst geplaatst voor de vraag of eerdergenoemde
uitsluiting, waarvan appellante kennis is gegeven bij schrijven van 3 juni 1997, kan worden
aangemerkt als een besluit in de betekenis van artikel 1:3 van de Awb, zijnde een
schriftelijke beslissing van een bestuursorgaan, inhoudende een publiekrechtelijke
rechtshandeling.
Blijkens hetgeen van de zijde van verweerder naar voren is gebracht, konden vervoerders
die wilden deelnemen aan het transport van varkens in zogenoemde ingesloten gebieden en
voldeden aan de ter zake geldende vereisten, zich laten registreren met het oog op de
plaatsing op een lijst van de RVV, welke plaatsing betekende dat de betrokken transporteur
voor iedere uit te voeren rit ontheffing verkreeg, als bedoeld in artikel 107, eerste lid, van
de Gwwd, van het destijds geldende vervoersverbod. Voor het transport van varkens in het
gebied waar een vervoersverbod gold, werden bedrijven ingeschakeld, die voorkwamen op
deze lijst. De werkwijze die in dat verband werd gevolgd, is neergelegd in protocollen van
de RVV.
Een uitsluiting als thans in het geding, hield in dat de betrokken onderneming (voor een
bepaalde periode) werd geschrapt van voormelde lijst van bedrijven die voor het vervoer
van varkens in het gebied waar een vervoersverbod gold, verzekerd waren van
ontheffingen. In feite betekende zulk een uitsluiting dat de betrokken onderneming voor de
duur van de schrapping van de lijst verstoken was van vervoersopdrachten als
vorenomschreven. Toepassing van genoemd artikel 107, eerste lid, kon in een dergelijke
situatie derhalve niet aan de orde komen.
Het College is in verband met vorenomschreven stelsel van toewijzing van
varkenstransporten en de daaraan verbonden toepassing van evengenoemd artikellid, van
oordeel dat een uitsluiting van dergelijke transporten als thans in het geding, een op
rechtsgevolg gerichte handeling betreft, strekkende tot uitoefening van een
publiekrechtelijke taak. Daarbij moet in aanmerking worden genomen dat verweerder bij
het treffen van sancties als hier in geding, het belang van het in genoemd artikellid
vermelde welzijn van dieren als maatstaf hanteerde.
In verband met het voorafgaande komt het College tot een bevestigende beantwoording
van de hiervoor geformuleerde vraag.
5.2 Met betrekking tot de vraag of het bestreden besluit, waarbij de bezwaren van appellante
voor zover gericht tegen de tijdsduur van de uitsluiting, gegrond zijn verklaard en de
bezwaren voor het overige ongegrond zijn verklaard, de rechterlijke toetsing kan doorstaan,
overweegt het College in de eerste plaats dat appellante de redelijkheid van de nadere
normering die verweerder naar aanleiding van de hierboven genoemde uitspraak van de
president van het College d.d. 12 juni 1997 heeft gegeven aan de toepassing van het middel
van uitsluiting, wat de duur van de sanctie betreft niet heeft betwist.
Wel heeft appellante bezwaar gemaakt tegen het opleggen van een uitsluiting van twee
weken op de grond dat zij eerst op 15 mei 1997 op de hoogte is geraakt van voornoemde
brief aan de SAVREETA d.d. 13 mei 1997 en dat er na 15 mei 1997 sprake is geweest van
‚‚n overtreding. Derhalve had in verband met het in het bestreden besluit geformuleerde
sanctiebeleid moeten worden volstaan met het geven van een waarschuwing.
Voorts acht appellante het onjuist dat in het kader van genoemd beleid, dat in geval van
uitsluiting betekent dat de maatregel van toepassing is op alle transportmiddelen van de
betrokken onderneming, niet is voorzien in een individuele bejegening waarbij rekening
wordt gehouden met de situatie van die onderneming.
Met betrekking tot eerstgenoemde grief overweegt het College dat weliswaar ten tijde van
de eerste door appellante - op 13 mei 1997 - gepleegde overtredingen ter zake waarvan
proces-verbaal is opgemaakt, het stringente in meergenoemde brief van 13 mei 1997
geformuleerde beleid niet aan haar bekend was, doch dat zodanige overtredingen destijds
wel strafbare feiten opleverden ingevolge de Wet op de Economische Delicten.
Voorts was appellante - zoals van de zijde van verweerder naar voren is gebracht - op
15 mei 1997, dus v¢¢r het begaan van de overtreding op 22 mei 1997, op de hoogte van de
maatregelen die waren aangekondigd in meergenoemd schrijven van 13 mei 1997, en kon
zij derhalve tijdig haar handelwijze daarop afstemmen.
In verband met het voorafgaande is het College van oordeel dat verweerder niet onjuist
heeft gehandeld door bij de hantering van het thans aan de orde zijnde sanctiebeleid het
proces-verbaal van 2 juni 1997 om te werken als het tweede proces-verbaal terzake
overtreding van de beladingsnormen.
Met betrekking tot de bezwaren inzake het uitsluiten van alle transportmiddelen van een
onderneming onderschrijft het College de zienswijze van verweerder dat het beperken van
de maatregel tot het voertuig waarmede overtreding is begaan, een aantal minder gewenste
effecten heeft. Daartoe is vanwege verweerder gesteld dat een transporteur die de
beschikking heeft over betrekkelijk veel transportmiddelen, de maatregelen gedeeltelijk
zou kunnen ontgaan door slechts die transportmiddelen waarmee reeds een overtreding is
begaan, niet meer te zwaar te beladen, en dat een ondernemer die slechts ‚‚n of enkele
transportmiddelen heeft, relatief zwaar wordt getroffen in zijn bedrijfsvoering.
Het College ziet, in verband met het voorafgaande en gelet op de belangen die worden
gediend met een zo uniform en effectief mogelijk sanctiebeleid, dat strekt ter voorkoming
van overtreding van eerdergenoemde beladingsnormen, geen grond voor het oordeel dat
verweerder door een uitsluiting van toepassing te doen zijn op alle transportmiddelen van
de betrokken onderneming, de grenzen van een redelijke beleidsbepaling heeft
overschreden.
Uit het vorenoverwogene volgt dat het beroep niet kan slagen.
Het College acht ten slotte geen termen aanwezig voor een proceskostenveroordeling met
toepassing van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.
6. De beslissing
Het College verklaart het beroep ongegrond.
Aldus gewezen door mr C.M. Wolters, mr H.C. Cusell en mr J.A. Hagen in tegenwoordigheid van mr W.F. Claessens, als griffier, en uitgesproken in het openbaar op 15 februari 2001.
w.g. C.M. Wolters w.g. W.F. Claessens
