Jurisprudentie
AA8538
Datum uitspraak2000-10-20
RechtsgebiedSociale zekerheid
Soort ProcedureEerste aanleg - enkelvoudig
Instantie naamRechtbank Almelo
Zaaknummers00/15 NABW Q1 A
Statusgepubliceerd
RechtsgebiedSociale zekerheid
Soort ProcedureEerste aanleg - enkelvoudig
Instantie naamRechtbank Almelo
Zaaknummers00/15 NABW Q1 A
Statusgepubliceerd
Indicatie
Verzoek om met behoud van uitkering 13 weken in het buitenland te mogen verblijven enkel afgewezen op leeftijdscriterium; ten onrechte geen rekening gehouden met vrijstelling van de sollicitatieverplichting.
Vast staat dat eiser de leeftijd van 57,5 jaar nog niet heeft bereikt en dat hij om sociale redenen is vrijgesteld van de sollicitatieverplichting op grond van art. 113 van de Abw.
Hij verkeert derhalve in een gelijke situatie als een persoon van 57,5 jaar of ouder die is ontheven van de verplichtingen als bedoeld in art. 113 van de Abw, temeer daar gesteld noch gebleken is dat de mogelijkheid bestaat dat aan de ontheffing van de sollicitatieverplichting een eind zal komen. In de Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw is een onderscheid gemaakt naar leeftijd.
Niet ieder leeftijdsonderscheid levert discriminatie op in de zin van art. 1 van de Grondwet. Het onderscheid maken naar leeftijd is geoorloofd als daarvoor redelijke en objectieve gronden bestaan. Er moet dus gekeken worden naar het doel van dit onderscheid. Het doel van de Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw is, om bijstandsgerechtigden die 57,5 jaar en ouder zijn en op grond daarvan zijn ontheven van de verplichtingen met betrekking tot de arbeidsinschakeling, een langere periode van verblijf in het buitenland toe te staan dan bijstandsgerechtigden die wel moeten voldoen aan voornoemde verplichtingen. Uit de toelichting op deze regeling blijkt dat met een verblijf van 13 weken in het buitenland door iemand van 57,5 jaar of ouder de doelmatige controle op het recht op bijstand en het territorialiteitsbeginsel niet in het geding komen.
Verweerder heeft het verzoek van eiser om met behoud van uitkering 13 weken in het buitenland te mogen verblijven, afgewezen op de enkele grond dat hij de leeftijd van 57,5 nog niet had bereikt. Verweerder heeft daarbij geen rekening gehouden met de vrijstelling van de sollicitatieverplichting, noch aangegeven waarom dit er in het geval van eiser toch toe moet leiden dat hem geen verblijf van 13 weken in het buitenland met behoud van uitkering kan worden toegestaan.
Gelet op het doel van de leeftijdsgrens had verweerder dit wel behoren te doen.
Beroep gegrond en vernietiging bestreden besluit.
Het college van burgemeester en wethouders van Enschede, verweerder.
mr. K.J. Haarhuis
Uitspraak
ARRONDISSEMENTSRECHTBANK ALMELO
Sector Bestuursrecht - Enkelvoudige Kamer
Registratienummer: 00/15 NABW Q1 A
UITSPRAAK
in het geschil tussen:
A, wonende te B, eiser,
en
het College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Enschede, verweerder.
1. Aanduiding bestreden besluit
Het besluit van verweerder van 25 november 1999, kenmerk 980422.
2. Feiten en het verloop van de procedure
Eiser heeft per 1 januari 1995 van verweerder een uitkering ont-vangen krachtens de Rijksgroepsregeling Werkloze Werknemers (RWW), naderhand krachtens de Algemene bijstandswet (Abw), naar de norm voor een alleenstaande.
Op 12 mei 1998 heeft eiser bij verweerder een verzoek ingediend om toestemming te krijgen voor een verblijf in het buitenland voor de duur van meer dan vier weken met behoud van uitkering. Bij besluit van 3 juli 1998 is het verzoek van eiser door verweerder afgewezen. Eiser heeft bij bezwaarschrift van 28 juli 1998 bezwaar gemaakt tegen de afwijzing van zijn verzoek. Bij brief van 10 augustus 1998 heeft verweerder aan eiser medegedeeld dat het bezwaarschrift voor advies naar de Commissie voor bezwaar en beroep, kamer Sociale Zaken, was gezonden. Daarna heeft eiser geen bericht meer van verweerder ontvangen.
Op 13 april 1999 heeft eiser door middel van het indienen van een beroepschrift met bijlagen beroep ingesteld tegen het niet tijdig beslissen door verweerder op zijn bezwaarschrift. Bij uitspraak van deze rechtbank van 8 oktober 1999 is dit beroep gegrond verklaard en is verweerder opgedragen binnen zeven weken na datum van de uitspraak een beslissing op bezwaar te nemen, zulks op straffe van verbeurte van een dwangsom.
Bij besluit van 25 november 1999 heeft verweerder het bezwaar van eiser ongegrond verklaard.
Eiser heeft zich niet met dit besluit kunnen verenigen en heeft daartegen beroep ingesteld. Het beroepschrift is op 6 januari 2000 ter griffie van de rechtbank ingekomen. Bij brief van 21 februari 2000 heeft eiser nadere stukken ingediend en de gronden van beroep aangevuld.
Verweerder heeft op 2 mei 2000 de op het geding betrekking hebbende stukken en een verweerschrift ingediend.
Het beroep is behandeld ter openbare zitting van de rechtbank van 27 september 2000, waar eiser zonder bericht van verhindering niet is verschenen, terwijl verweerder zich heeft doen vertegen-woordigen door C. Jeurink, ambtenaar van de gemeente Enschede.
3. Overwegingen
In geschil is de vraag of het besluit van verweerder van 25 november 1999, waarbij de bezwaren van eiser tegen de weigering van toestemming om meer dan vier weken met behoud van uitkering in het buitenland te mogen verblijven, ongegrond zijn verklaard, in rechte in stand kan blijven. De rechtbank overweegt als volgt.
In artikel 7, eerste lid van de Abw is bepaald dat iedere Nederlander die hier te lande in zodanige omstandigheden verkeert of dreigt te geraken dat hij niet over de middelen beschikt om in de noodzakelijke kosten van het bestaan te voorzien, recht heeft op bijstand van overheidswege.
Ingevolge artikel 9, eerste lid, aanhef en onder d. van de Abw heeft geen recht op bijstand degene die in Nederland zijn woon-plaats heeft doch die, langer dan de gebruikelijke vakantieduur, verblijf houdt in het buitenland. Ingevolge het derde lid kan de Minister regels stellen omtrent hetgeen wordt verstaan onder de gebruikelijke vakantieduur.
Ter uitvoering hiervan is de Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw vastgesteld. Artikel 1 hiervan bepaalt dat onder gebruikelijke vakantieduur wordt verstaan 13 weken per kalenderjaar voor de belanghebbende die 57,5 jaar of ouder is en vier weken per kalenderjaar voor de overige belanghebbenden.
In artikel 113 van de Abw, waarin de verplichtingen met betrek-king tot de inschakeling in de arbeid zijn opgenomen, is in het vierde lid bepaald dat de minister regels kan stellen aangaande het toepassen dan wel niet toepassen van één of meer verplich-tingen genoemd in het eerste lid ten aanzien van één of meer categorieën belanghebbenden. Ter uitvoering hiervan is de Rege-ling vrijstelling verplichtingen Abw tot stand gekomen. Artikel 1 van deze regeling, zoals deze luidde ten tijde hier van belang, bepaalt dat van de verplichtingen op grond van artikel 113, eerste lid onder a. tot en met f. van de Abw belanghebbenden ouder dan 57,5 jaar zijn vrijgesteld. In het tweede lid van dit artikel is bepaald dat burgemeester en wethouders, na daartoe de Arbeidsvoorzieningsorganisatie te hebben gehoord, in een bijzon-der geval van het eerste lid kunnen afwijken.
Ten aanzien van degenen die op grond van artikel 113, vierde lid van de Abw zijn vrijgesteld van bepaalde verplichtingen gericht op arbeidsinschakeling kan, blijkens de parlementaire geschiedenis, in voorkomende gevallen een iets langer verblijf in het buitenland worden toegestaan.
Aan deze vrijstelling lag de overweging ten grondslag dat onder de zich destijds voordoende arbeidsmarktomstandigheden wederinpassing in het arbeidsproces van de groep werklozen van 57,5 jaar en ouder in het algemeen niet mocht worden verwacht. Naar aanleiding van verzoeken uit de samenleving om de vakantieduur voor bijstandsgerechtigden van 57,5 jaar en ouder te verruimen is de hiervoor genoemde Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw vastgesteld.
Vast staat dat eiser de leeftijd van 57,5 jaar nog niet heeft bereikt en dat hij om sociale redenen is vrijgesteld van de sollicitatieverplichting op grond van artikel 113 van de Abw.
Hij verkeert derhalve in een gelijke situatie als een persoon van 57,5 jaar of ouder die is ontheven van de verplichtingen als bedoeld in artikel 113 van de Abw, temeer daar gesteld noch gebleken is dat de mogelijkheid bestaat dat aan de ontheffing van de sollicatieverplichting een eind zal komen.
In de Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw is een onderscheid gemaakt naar leeftijd. Niet ieder leeftijdsonderscheid levert discriminatie op in de zin van artikel 1 van de Grondwet. Het onderscheid maken naar leeftijd is geoorloofd als daarvoor redelijke en objectieve gronden bestaan. Er moet dus gekeken worden naar het doel van dit onderscheid.
Het doel van de Regeling gebruikelijke vakantieduur Abw is, zo volgt uit hetgeen hiervoor reeds is overwogen, om bijstandsgerechtigden die 57,5 jaar en ouder zijn en op grond daarvan zijn ontheven van de verplichtingen met betrekking tot de arbeids-inschakeling, een langere periode van verblijf in het buitenland toe te staan dan bijstandsgerechtigden die wel moeten voldoen aan voornoemde verplichtingen. Uit de toelichting op deze regeling blijkt dat met een verblijf van 13 weken in het buitenland door iemand van 57,5 jaar of ouder de doelmatige controle op het recht op bijstand en het territorialiteitsbeginsel niet in het geding komen.
Verweerder heeft het verzoek van eiser om met behoud van uitkering 13 weken in het buitenland te mogen verblijven, afgewezen op de enkele grond dat hij de leeftijd van 57,5 nog niet had bereikt. Verweerder heeft daarbij geen rekening gehouden met de vrijstelling van de sollicitatieverplichting, noch aangegeven waarom dit er in het geval van eiser toch toe moet leiden dat hem geen verblijf van 13 weken in het buitenland met behoud van uitkering kan worden toegestaan. Gelet op het doel van de leeftijdsgrens had verweerder dit wel behoren te doen.
De rechtbank is op grond van het vorenstaande van oordeel dat het bestreden besluit onvoldoende zorgvuldig is voorbereid en gemotiveerd en wegens strijd met het bepaalde in de artikelen 3:2 en 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) vernietigd dient te worden. Zij zal het beroep daarom gegrond verklaren.
Nu eiser geen kosten van rechtsbijstand of reiskosten gemaakt heeft kan een veroordeling terzake achterwege blijven.
Beslist wordt daarom als volgt:
4. Beslissing
De Arrondissementsrechtbank Almelo,
Recht doende:
verklaart het beroep gegrond;
draagt verweerder op een nieuwe beslissing op het bezwaar van eiser te nemen met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is bepaald;
bepaalt dat verweerder aan eiser het door hem gestorte griffierecht ad f. 60,-- vergoedt, door de gemeente Enschede te betalen aan eiser.
Tegen deze uitspraak staat binnen zes weken na verzending hoger beroep open bij de Centrale Raad van Beroep te Utrecht.
Gewezen en in het openbaar uitgesproken op 20 oktober 2000
door mr. K.J. Haarhuis in tegenwoordigheid van G. Kootstra als griffier.
Afschrift verzonden op
jk
